Powstanie Styczniowe 153 rocznica zrywu.

Polskie powstanie narodowe przeciwko Imperium Rosyjskiemu wybuchło 22 stycznia 1863 roku w Królestwie Polskim spowodowane było narastającym rosyjskim terrorem wobec polskiego biernego oporu. Trwało do jesieni 1864 roku obejmując swym zasięgiem tylko ziemie zaboru rosyjskiego, Królestwo Polskie i Ziemie Zebrane. Było największym powstaniem narodowym spotkało się z poparciem międzynarodowej opinii publicznej, miało charakter działań wojny partyzanckiej w której stoczono około 1200 bitew i potyczek. Ogółem oddziały powstańcze liczyły około 200 tysięcy ludzi, a w wyniku walk straty powstańcze wyniosły 10 - 20 tysięcy poległych powstańców. Z tego kilkadziesiąt tysięcy zostało zabitych w walkach, blisko tysiąc straconych około 38 tysięcy skazanych na katorgę lub zesłanych na Syberię, a około 10 tysięcy wyemigrowało. Po upadku powstania Kraj i Litwa pogrążyły się w żałobie narodowej. W roku 1867 zniesiono autonomię Królestwa Polskiego jego nazwę i budżet, w 1868 roku wprowadzono nakaz prowadzenia ksiąg parafialnych w języku rosyjskim, w 1869 roku zamknięto Szkołę Główną Warszawską, a w latach 1869-1870 setkom miast wspierających powstanie odebrano prawa miejskie doprowadzając je tym samym do upadku. W roku 1874 zniesiono urząd namiestnika, a 1886 zlikwidowano Bank Polski, skasowano klasztory katolickie w Królestwie, skonfiskowano około 1600 majątków ziemskich i rozpoczęto intensywną rusyfikacje ziem polskich. Z ważniejszymi bitwami zapoznać się można na stronie https://pl.wikipedia.org/wiki/Powstanie_styczniowe

21 stycznia 1919 roku Józef Piłsudski wydał rozkaz specjalny na mocy którego weterani powstania styczniowego uzyskali uprawnienia żołnierzy Wojska Polskiego. Mieli prawo do stałej pensji państwowej, noszenia specjalnych fioletowych mundurów i cieszyli się szczególnym szacunkiem społecznym. Rozpoznawano ich wtedy po czapkach rogatywkach ozdobionych srebrnym orłem lub biało-czerwoną kokardą, która podczas walk stała się ich bardzo typowym atrybutem. Specjalna komisja przyznała w grudniu 1919 roku prawa weteranów 3644 osobom, nadano im honorowy stopień podporucznika, a posiadającym wyższe stopnie oficerskie potwierdzono odpowiedni stopień wyższy. Najdłużej żyjącym weteranem był Feliks Bartczuk, który zmarł w 1946roku.