| Życiorys | Okres Przedwojenny.
Jestem wychowankiem Szkoły Podchorążych Sanitarnych dziewiątej promocji. Szkołę Oficerską i medycynę ukończyłem
w 1939 r.zaś promocję oficerską uzyskałem w 1937 r. z 4 lokatą. Po ukończeniu stażu szpitalnego przydzielony zostałem
do 2ppleg. w Staszowie, gdzie do wojny 1939 r.pełniłem funkcję lekarza pułkowego, asystenta w szpitalu w Staszowie i lekarza
szkolnego. Za pracę na tym polu odznaczony zostałem w dniu 15.08.1939 r.Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Okres wojenny.
Od pierwszych dni wojny w 1939 r. brałem udział w walkach w miejscowościach : Borowa Góra, Bełchatów, Skierniewice,
Tuszyn, Brzeziny, Mszczonów, Błonie i Leszno. W dwudniowych natarciach pułku na linii Leszno-Błonie w kierunku na
Warszawę z najcięższymi bojami w okolicy Ołtarzewa i Ożarowa na 27 furmankach transportowałem rannych i udzielałem im
pomocy. W ten sposób wraz z pułkiem przeszedłem Puszczę Kampinowską, przez bombardowany most w Modlinie, jako jeden
z ostatnich dotarłem 14. IX. 1939 r. do Warszawy lokując rannych w Szpitalu Ujazdowskim. Tu zameldowałem się u Szefa
Sanitarnego m.Warszawy mjra dr a Borkowskiego, który mianował mnie adiutantem Komendanta Szpitala ppłk.Naramowskiego.
Po 4 dniach w dniu 18.IX.1939 r. zostałem Komendantem Szpitala w Gimnazjum Batorego, a za akcję bojową w tym czasie
odznaczony zostałem Krzyżem Walecznych / dokumentu nie posiadam/. W czasie największego bombardowania 25.IX.1939 r.
szpital został podpalony i zniszczony. Dla ratowania 600 rannych osobiście kierowałem akcją gaszenia pożaru , a w jej wyniku
zdołaliśmy ugasić ogień i uratować rannych. Za czyn ten podany zostałem przez płk.Naramowskiego do odznaczenia Krzyżem
Virtuti Militari. Wniosek w tej sprawie był przedstawiony gen. Czumie , który rozkazu nie zdążył o ile wiem podpisać.
W grudniu 1939 r.nawiązałem kontakt z organizacją konspiracyjną " Związek Walki Zbrojnej " , zostałem zaprzysiężony pod
pseudonimem "Lubicz". Przysięgę odbierał ode mnie mjr piechoty, póżniejszy płk. W.Miszke. Do miesiąca marca 1940 r.
byłem wykładowcą i prowadziłem szkolenie z ramienia ZWM nagłych przypadków i zranień dla żołnierzy ZWM .
Od 1940 r. do 1942 r. przebywałem w Stopnicy, gdzie pełniłem obowiązki lekarza rejonowego. W 1942 r. przeniosłem się
do Warszawy. Powtórną przysięgę odebrał ode mnie mjr dr Sadowski Cyprian. Jako lekarz został przydzielony do tzw.
"Małej Dywersji ". W tym czasie brałem udział pod dowództwem mjr dr Sadowskiego jako komendanta Kedywu
w kilkunastu akcjach bojowych przeciwko Niemcom na terenie Warszawy m.innymi w zawładnięciu ciężarowych samochodów
ze skórami na ul.Wolskiej. W 1943 r. w lecie rozbrojeniu patrolu na ul.Bema róg Ludwigi w celu uzyskania broni i innych akcjach,
które polegały na uzyskiwaniu broni i niszczeniu niemieckiego mienia. W czasie powstania Warszawskiego pełniłem funkcję
lekarza Oddziałów walczących w okolicy Ludwiki 5 / róg Bema i Wolskiej/, gdzie miałem punkt opatrunkowy. Stąd po
przedarciu się w okolice Hali Mirowskiej trafiłem do Szpitala Maltańskiego, gdzie pełniłem funkcję adiutanta płk. Dr Strela.
Tam pełniłem również funkcję chirurga. Po napadzie oddziału SS na szpital wraz z chorymi przeszliśmy do centrum na plac
Dąbrowskiego. W komendzie AK w gmachu PKO na rogu Jasnej i Świętokrzyskiej zostałem skierowany na Placówkę
Chirurgiczną do prywatnej lecznicy dr a Webera. Następnie skierowano mnie do Szpitala Ubezpieczalni Społecznej przy
ul.Dobrej ,gdzie również pełniłem funkcję chirurga, aż do momentu spalenia budynku szpitala. Rannych przeniosłem do budynku
zakonnic przy ul.Tamka. Pomimo spalenia również i tego budynku wszystkich rannych uratowaliśmy, a po zajęciu tego terenu
przez Niemców ewakuowani zostaliśmy wraz z rannymi do Pruszkowa. Z Pruszkowa w czasie ewakuacji transportu
powstańców-warszawskich uciekłem wraz z rodziną z transportu kolejowego w Częstochowie, skąd udałem się do Krakowa,
gdzie miałem rodzinę.
|
